See animals

4 februari 2014 - Woodend Beach, Nieuw-Zeeland

Vandaag gaan we vanuit Dunedin de Otago Peninsula ontdekken, een klein schiereiland waar heel wat Nieuw Zeelandse dieren te zien zijn. We rijden via de bergroute de Peninsula in om hem later via de kustroute terug uit te rijden. Op die manier passeren we eerst aan Larnach Castle, het enige kasteel dat Nieuw Zeeland rijk is. De lange mooie oprit leidt naar een poort met bijhorend kotje waar een mevrouw achter de kassa zit. Blijkbaar kost het al $12 per persoon om het kasteel langs buiten te bewonderen en meer dan $30 om ook de binnenkant te mogen zien. We besluiten dat, ondanks dat het waarschijnlijk een heel prachtig onderhouden kasteel is, dat de prijs echt veel te veel is en we hebben ook al genoeg kastelen gezien in ons leven. Blijkbaar denken de 3 auto's achter ons hetzelfde want ook zij keren om. We nemen wel nog snel vanaf de weg een foto van een stukje kasteel dat net tussen de bomen te zien is, het stilt de honger naar cultuur toch weer een beetje.

Tot nu toe is Nieuw Zeeland veruit het mooiste land dat we beiden gezien hebben, enkel het dierenrijk is iets minder prominent aanwezig, tot vandaag! Net voor we het uiteinde van de Peninsula bereiken is er een strand waar je regelmatig wat seals, penguins en sealions kan treffen. Zeeleeuwen hebben we nog niet gezien dus daar gaat onze hoop naar uit. We dalen af naar het strand via een lange steile zandduin en gaan in een uithoek aan de rotsen kijken. Daar liggen een aantal zeehonden te spelen en genieten in een kleine plas die de zee tussen de rotsen heeft achtergelaten. De rest ligt languit te zonnebaden op de rotsen. Het coole is dat we tot op 10m kunnen naderen en bijna deel uitmaken van de kolonie. Dan spot Stefan helemaal bovenaan het strand iets wat op een grote rots lijkt, maar toch af en toe beweegt. Als we naderen merken we dat het onze eerste zeeleeuw is. Waaaw, wat een kolos, zeker een paar honderd kilo. Hij ligt languit in het zand gedraaid en gooit af en toe met zijn vinnen wat zand op zich. Wij naderen uiteindelijk tot op bijna aaiafstand, al moeten we oppassen want deze vetbollen zijn verraderlijk snel. We zien 20 meter verderop ook nog een vrouwtje liggen dat ook aan het genieten is in de zon. Waarom ze graag in en onder het zand liggen weten we niet, maar deze doet net hetzelfde. Bij het terugwandelen over het strand komt er nog eentje uit de zee en zien we van vlakbij hoe die zeeleeuwen zoveel gewicht op land met hun voor-en achtervinnen optillen en vaart maken. Onze dag is al meer dan geslaagd!
In het uiterste tipje van de Peninsula komen we aan aan het Royal Albatros Centre. Als het hard genoeg zou waaien zouden ze rondvliegen en zichtbaar zijn vanop de parking, maar dat is niet het geval dus als we ze willen zien moeten we betalen. Dan ga je achter de rotsen naar een verdoken huisje met getint glas, zodat je de paartjes kan zien broeden en zij jou niet zien. We passen hier echter voor, het is dan wel de grootste vogel ter wereld met een spanwijdte van meer dan 2 meter, maar een broedende albatros is waarschijnlijk niet zo spectaculair als een vliegende.
Via de kustlijn verlaten we de Peninsula en zetten koers naar de Moeraki Boulders een dikke 100km meer naar het noorden. Dit zijn grijze keien van soms wel 4m doorsnede en bijna perfect rond. Ze zijn 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem gevormd en liggen nu over een lengte van 50 meter verspreidt op het strand van Moeraki. Als we aankomen en naar het strand willen vertrekken komt er net een bus pesticiden aan, geen spuitbus maar een autobus vol Jappers, ons "koosnaampje" ervoor. Dus snel naar beneden alvorens de boulders overspoeld worden door een golf van kabaal in plaats van van de zee. Het is echt iets mysterieus als je erbij staat, niet te geloven hoe perfect rond en immens deze stenen zijn. Een aantal raak je niet op, zo hoog. Een aantal ligt dan weer gedeeltelijk in het strand begraven en zorgt voor de ideale foto locatie om op te gaan staan. Na een tijdje begint de zee snel op te komen en maken we ons snel uit de voeten alvorens het stukje strand volledig onder water staat.
Dan rijden we een kilometer terug het centrum in naar de vuurtoren, een tip van een paar dagen eerder vertelt ons dat daar de ideale locatie is om de zeldzame Geeloog pinguin te zien. Bij aankomst zetten we ons in de verdoken schuilplaats waar je zicht hebt op een strand waar ze aan land kunnen, daarboven ligt weer dichte begroeiing die omheind is met draad zodat je zeker niet kan storen. Een vrouw die we eerder hebben aangesproken komt ons echter roepen en toont ons dat er vlak langs het weggetje tussen de struiken door op 2 meter van de draad pinguins liggen te rusten. Eén volwassen kleurrijke en 2 nog donzige maar wel al bijna volgroeide kuikens. De pinguins kunnen liggend en staand slapen en een van de kuikens flapperd tussen zijn powernapjes door af en toe met zijn "vleugels". Suuuuper cool! Dan volgen we een weggetje naar de andere kant van de struiken boven de baai. Hier zien we meteen een paar oudere kuikens met enkel nog een donzig kopje aan de rand van de struiken zitten. Pinguins zien niet zo goed dus ze gaan niet snel weg als je heel stilletjes in de buurt komt. We komen letterlijk binnen een meter afstand en kunnen ze bij wijze van spreken oppakken als we willen, maar we laten ze uiteraard hun gang gaan en gaan nog wat verder kijken. In een andere baai zitten nog 5 andere wat oudere pinguingkuikens te wachten tot hun ouders van zee terug komen. Ook hier is alles wel omheind zodat je de baai niet in gaat. Een man met een jas van National Geographic aan vertelt ons dat hij al 4 weken elke dag hiernaartoe komt en dat dit de beste plaats ter wereld is om ze te zien. Je zou bijna vergeten dat ze een bedreigde diersoort zijn als je er zoveel bij mekaar ziet. Als er eentje uit het water komt begint een kuiken te roepen en de vermoedelijke ouder te achtervolgen, echt grappig. Na 2 uur besluiten we terug naar de auto te gaan, er was echt maar 1 ding wat deze ervaring nog perfecter had kunnen maken, tot we plots op onze terugweg in de struiken een kuiken horen roepen.. Op een paar meter van ons staat het bij zijn 2 ouders te roepen om eten, dat de volwassen pinguins voor hun kuikens terug opbraken. En jawel hoor, vlak voor onze neus wordt een donzige wilde Yellow Eyed Penguin gevoedt. Dit is HET moment van de vakantie tot nu toe!! Het duurt ongeveer 5 minuten dat de ouders regelmatig eten geven, tussendoor bedelt het kuiken constant en loopt het luid roepend achter zijn ouders aan. Fantastisch om mee te maken! Als we terug bij de auto zijn kunnen we wel dansen van geluk! Deze dag is absoluut uniek!
Het is al 20u als we onze lange weg het binnenland in richting Mount Cook aanvatten, daar willen we morgen zijn om wat wandelingen te doen. Onderweg krijgen we het plan om gewoon door te rijden tot op de DOC camping van Mount Cook zelf. Op een 30-tal kilometer van de camping passeren we plots in het absolute pikkedonker "Peters lookout". Er rinkelt een belletje, daar moet onze laatste schat van de schatkaart van Karen en Bart liggen. 5 minuten later vinden we met een pitslamp onze schat.. victory! Iets na middernacht komen we aan op de kampplaats waar met sneeuw bedekte bergen op de achtergrond onder de sterrenhemel slapen. We vallen in slaap met het geluid van sneeuwlawines op de achtergrond.

Al vroeg in de morgen worden we door een ranger wakker gemaakt. We hebben de nacht ervoor nog niet de self-registration en betaling van de camping gedaan omdat het al laat was, dus nu komt zij het gewoon innen. Gelukkig stond onze wekker slechts een kwartiertje later want we willen er vroeg aan beginnen vandaag, het is namelijk weer een grote wandeldag. De zon straalt aan een compleet blauwe hemel, een dag zoals de ranger dit jaar nog niet vaak heeft gezien. We trekken dus weer onze standaard Nieuw Zeeland gear aan.. t-shirt, short en slippers. :) Al worden de slippers vandaag wel meestal vervangen door stevige wandelschoenen. Om half 10 zijn we al op pad voor de "Hooker Valley Track", een wandeling van 3 uur richting de voet van Mount Cook. Na 10 min passeren we het memorial voor alle bergbeklimmers die gestorven zijn op en rond Mount Cook. Er hangen enkele tientallen naamplaatjes tegen met vaak een klein tekstje bij over hoe de persoon gestorven is. Dat doet het respect voor deze berg toch toenemen! De wandeling gaat door de Hooker vallei en valt dus best mee, af en toe wat klimwerk maar niet echt veel. Rond ons tussen de bergen is het uitzicht echt fantastisch, besneeuwde en groenbruine bergen wisselen mekaar af. Op het eindpunt staan we aan een meer voor Mount Cook. We moeten dezelfde weg terug, dus dat is wel jammer want we passeren allemaal dingen de we al hebben gezien. De terugweg gaat wel sneller maar de wandeling wordt toch zwaar gemaakt door de brandende zon. Je kan echt een omelet met spek bakken op onze armen! Rond 13u zijn we terug aan de van en zijn we blij dat we even in de schaduw van Candy kunnen uitrusten.
Wat eten en een uurke later rijden we alweer richting de nabij gelegen Tasman Glacier, de gletsjer die op de foto staat van Bart en Karen die we gisteren als schat gevonden hebben. Hun foto staat gedateerd op 09/12/2013 en uiteraard gaan wij proberen exact dezelfde foto van ons te nemen met als datum 03/02/2014. Het is slechts een wandeling van een half uur naar de gletsjer en onderweg passeren we eerst de "Blue Lakes" die helaas niet meer zo blue zijn maar eerder green met roze waterbloemen in. Dit komt doordat het gletsjer ijswater dat er ten tijde van de benaming nog was is vervangen door regenwater met bijhorende groene algenvorming. We zijn er heel allen dus het is voor ons een rustgevend plekje. Het laatste stuk naar de gletsjer zelf is echt steil tussen de rotsen. Als we aankomen zien we een meer met in de verte het einde van de gletsjer. Op een bord staat hoe snel de gletsjer achteruit gaat. Global warming?
Na de gletsjer zetten we terug koers naar de kust richting Christchurch. Een paar uur rijden later stoppen we op een DOC camping tussen de schapenweides nabij Fairlie. We zijn redelijk perto en gaan dan ook snel na het eten slapen. We hebben ondertussen al meer dan 6000km op onze teller staan!

De volgende dag gaan we doen wat we de vorige dag beslist hebben, nog eens relaxen! De zon is weer keihard van de partij, dus we gaan voor zon, zee en strand. Eerst gaan we wel nog eens inkopen doen en dan rijden we vanuit Geraldine via de "Inland Scenic Route" naar de oostkust net boven Christchurch. Echt veel scenic is er niet aan, maar ze zullen eerder bedoelen dat je de grote steden aan de kust vermijd. En wij verkiezen inderdaad zo lang mogelijk natuur boven de stad!  Voor het eerst waagt Karolien zich ook achter het stuur van Candy. Links rijden is toch altijd even wennen, maar als bij wonder komen we rond 14u toch heelhuids aan in Woodend. :) Daar zetten we ons op een kampplaats vlak achter de duinen. Niet veel later liggen we al met ons gat in de zon op het strand. Heerlijk! Na 5 weken bijna constant de zee te zien is het pas de 2e keer dat we er echt van profiteren. Het water is ook niet te koud en de golven ideaal voor wat dikke fun. 's Avonds profiteren we van de goede keuken op de camping en maken we 2 verschillende maaltijden voor 2 dagen. Ideaal, daar zijn we voor morgen ook alweer vanaf! De rest van de avond blijven we vasthouden aan ons voornemen tot relaxen en genieten we van het feit dat we in Nieuw Zeeland zitten!

Till next time...

K&S

Foto’s