Days of luck

Het is een matig mooie dag als we wakker worden in Te Anau, maar vandaag beginnen we onze reis terug naar het oosten van Nieuw Zeeland, waar het terug warmer en droger is. De komende 2 dagen rijden we via de Southern Scenic Route van west via zuid naar oost. Zoals de naam al aangeeft is er veel te zien onderweg, dus we zullen onderweg veel stops doen. We nemen eerst onze tijd op de camping om de komende dagen in te plannen en na te gaan of we nog op schema zitten voor alles wat we nog willen doen. We zijn sinds vandaag ook in dagen aan het aftellen in plaats van in weken, neeeeee! :) Geen fijn gevoel want we zijn het hier nog lang niet beu! Rond de middag vertrekken we via Manapouri de sounds uit richting Onze eerste stop van de dag in Clifden. Hier staat, of hangt beter gezegd, een hangbrug over de Waiau River uit het jaar 1899, de eerste permanente oversteek van deze rivier. Ze is niet meer in gebruik voor voertuigen want de kabels zijn al redelijk verroest, maar je mag er wel nog op wandelen. Toch indrukwekkend als je bedenkt dat ze 115 jaar geleden dit al konden maken. Daarna rijden we via Riverton's oude stadscentrum en de drukke stad Invercargill naar Bluff. Op dit kleine schiereiland staat op Stirling Point in het zuiden een vaak gefotografeerde internationale wegwijzer. Karolien had hiervan een foto op internet gezet op het moment dat we onze vlucht naar Nieuw Zeeland geboekt hadden, dus nu moeten we er natuurlijk naartoe om er een foto van te trekken als we er effectief bij staan! 25km heen en 25km terug voor enkel een wegwijzer, maar toch geeft het ons een gevoel van verwezenlijking van onze vakantie als we er bij staan. Dan hebben we nog een nieuwe schat op te pikken van op onze schatkaart van Karen en Bart (zie verhaal Nature's treasures). Deze ligt op Slope Point, het meest zuidelijke punt van het zuideiland. Eens aangekomen is het nog 20min wandelen tot aan de klif om er helaas te ontdekken dat het hoopje stenen waaronder de schat zou moeten liggen er niet meer is. Onze schat is gepikt, doeme! Een illusie rijker en een schat armer rijden we nog een klein stukje verder naar onze verblijfplaats voor de nacht in Curio Bay. Volgens onze rankers app is daar een kampplaats aan zee waar je aan de ene kant van de baai Hector dolfijnen in de golven aan het strand kan zien en aan de andere kant van de klif pinguins. De dolfijnen merken we meteen op. Het is een van de kleinste soorten en ze zijn aan het spelen, of voedsel zoek, vlak aan het strand. We zien er zelfs eentje een golf nemen zoals de beste surfers, cool! We rijden nog even met Candy tot de top van de klif om er ons avondeten te kunnen eten met de zonsondergang op de achtergrond. We are sooooo lucky!

De volgende dag gaat de wekker al om 7 uur. De Hector dolfijnen zijn bijna permanent aanwezig in de baai, maar om de pinguins aan de andere kant tussen de rotsen te zien moet je geluk en geduld hebben en vooral ook op tijd zijn! 's Morgens rond zonsopgang vertrekken de ouders uit het nest tussen de dichte begroeiing van de steile oevers de zee in om pas tussen 4 en 6 uur 's avonds terug te keren. Al die tijd wachten de kuikens, die je niet te zien krijgt, geduldig op eten dat de ouders voor hun meenemen van 25km voor de kust en vanop 80 meter diepte. Als we aankomen zijn we de enigen op de rotsen. Bijna meteen merkt Karolien een pinguin op in de verte die net zijn weg over de rotsen aanvat. We gaan wat dichter, maar toch ver genoeg want tussen hen en de zee komen mag absoluut niet. Ze zouden dan schrik kunnen krijgen en hun jongen hulpeloos kunnen acherlaten. We zetten ons dus in alle stilte op een rots op veilige afstand. We filmen het hele gebeuren, een pinguin die ontwaakt. Het duurt bijna een kwartier eer hij op zijn gemak de 50 meter over de rotsen richting zee heeft afgehuppeld. Zo onhandig schattig op land, zo vinnig vrolijk eens hij in het water is. Dit was echt uniek om mee te maken!! Terwijl we nog even wachten op misschien nog andere pinguins komt er nog volk aan. Maar we zijn afhankelijk van het ritme van de dieren en er komen er geen meer. Sorry, we saw it all! Lucky!
Vandaag rijden we door de Catlins in het zuiden, er zijn hier veel stops en mooie dingen te zien. Toch is het eerste iets wat niet gepland was. Terwijl we thuis misschien 3 keer op een jaar een roofvogel zien, zien we er hier dagelijks tussen de 5 en de 20 ongeveer. We zijn nog maar pas vertrokken als er om een bocht een roofvogel, waarschijnlijk Havik, bij een doodgereden dier zit op de weg. Stefan remt meteen maar het vliegt weg zodra het ons ziet. We besluiten toch de van een aantal meter achteruit langs de kant van de weg te parkeren en wachten af op ongeveer 50 meter. We zijn ons bewust dat Candy niet de beste camouflagekleuren heeft, maar gelukkig vindt de roofvogel dit niet erg. Hij komt terug en brengt zelfs nog een vriend mee. De 2 krijsen erop los en vliegen af en aan naar de prooi, opnieuw filmen we het gebeuren terwijl ze soms vlak boven ons hoofd vliegen. Niemand anders is in de buurt. Lucky!
Onze volgende stop is aan The Lost Gypsy Gallery bus. Een hippie kerel die allemaal speciale technische bewegende kunstwerken maakt en deze gratis tentoonstelt in een overgroeide bus langs de weg. De grote werken staan in de afgesloten tuin erachter en daarvoor betalen we graag elk $5 om deze ook te mogen zien, want dit zijn echt allemaal mega coole dingen! Special mind, die hippie! Daarna zien we nog de Purakaunui Falls die trapsgewijs over 20 meter naar beneden vloeit. Als we hiervan wegrijden stoppen we langs een weide aan een stal waar regelmatig geschoren schapen buiten komen. Een man langs de weg vraagt ons of we binnen willen gaan kijken naar het scheren? Tuurlijk! Eerst geeft hij ons nog een demonstratie hoe hij met zijn herdershond een 50-tal schapen vanop afstand stuurt. Vetjes! Het scheren zelf in de stal is hard labeur. Met 4 tegelijk doen ze samen ongeveer 1000 schapen op een dag terwijl er constant 2 mensen de wol moeten bijeen rapen. Als je dan eens buiten kijkt naar de hoeveelheid schapen die nog staan te wachten zou je er moedeloos van worden. Toch weer iets speciaal dat we hebben mogen meemaken. Lucky!
Dan rijden we nog verder naar Jack's Blowhole, een spuitgat van de zee dat via een ondergrondse tunnel 200 meter van de kustlijn ligt. Na een stevige wandeling ernaartoe komen we aan een groot gapend gat waar 60 meter dieper de golven wild heen en weer slaan. Spectaculair om zoiets hier te treffen! Iets verderop aan Nugget Point is nog een uitkijkpunt voor de zeer zeldzame Yellow Eyed Penguin. Het is ondertussen 17u dus hopelijk het ideale moment om de terugkeer vanop zee te kunnen meemaken. Er is een speciale beschutte uitkijkpost gemaakt, want je mag niet op het strand om de dieren niet te storen. Mensen komen af en aan, maar wij blijven geduldig staan uitkijken. Na een uur komt er dan plots eentje uit het water de rotsen op. Hij neemt zijn tijd om zich te wassen en uit te rekken alvorens hij 10 min later de dichte begroeiing in verdwijnt op weg naar zijn hol. Ons geduld werd beloond, en alweer.. Lucky!
We zoeken een goedkope slaapplaats en vinden op de rankers app eentje in Mosgiel, vlak voor Dunedin. Er zijn nog maar 2 reviews van te vinden, maar we proberen het. Als we aankomen lijkt dit  de parking van het Wingatui Racecourse te zijn, een gigantische paardenrenbaan met alles op en aan. Er is niemand aan de ingang te vinden maar volgens het papier op de deur mogen we overal rondlopen en kost het 8 dollar voor een nacht. Wc en stromend water is aanwezig, dus why not. We maken nog even een kleine wandeling naar de tribune en overschouwen het 2km grote ovaal. Er staan overal tenten opgestelt, dus hier gaat precies nog iets gebeuren dit weekend. Niets vermoedend leggen we ons na een drukke dag te slapen. :)

De volgende dag is zaterdag en worden we rond 9u wakker. Echt veel activiteit zien we nog niet maar aan de receptie van de racebaan is wel al volk aanwezig. We gaan er meteen heen om onze overnachting te betalen en hij weet ons te zeggen dat vandaag een "raceday" is en vraagt of we blijven kijken. Als we vragen hoeveel dat kost zegt hij "normally $15 each, but well, you're already in actually". Candy staat al voorbij de kassa geparkeerd en we mogen van hem gewoon gratis blijven! Luckyyy!!!!! We krijgen nog een boekje met de raceinfo van de dag dat is getiteld "Champions Day". Het begint met " Welcome to Wingatui for Otago and Southland's only Premier race meeting. It is the day that Wingatui fields will be full to capacity and graced with high calibre horses who have been set for the occasion." Wij zijn hier dus toevallig gratis binnen op de belangrijkste racedag van het jaar ofwa?!? :)
De eerste race is om 12u30 en stilaan komt er veel volk binnen, verwelkomt door een doedelzakspeler vanwege de Schotse links die deze streek heeft. Veel vrouwen hebben een hoed op, zoals in België ook traditie is op de paardenrennen, en er zijn tv-crews en al. Plots voelen we ons mega underdressed met onze short en t-shirt. :) We duiken de laadruimtes van Candy in en halen er zowat de enige echt deftige kleren uit die we mee hebben. Voila, nu kunnen we mee chique gaan doen, wij vinden het hilarisch! :) Het main event is pas na 17u maar wij besluiten enkel de eerste 3 races te blijven. We hebben dit allebei nooit eerder in het echt gezien, maar het is zooo indrukwekkend als die paarden op volle snelheid voorbij komen geraasd! Stefan heeft vroeger zelf nog jumping gedaan, maar zo'n afgetrainde hevige paarden heeft hij nog nooit gezien. Ze worden picobello verzorgd, maar tijdens die 2 minuten in de race is het ieder voor zich en geven ze alles. Op de 3e race doen we echt mee en plaatsen we zelfs een klein gokje, come on "Oor Wullie" en "Blue 'N' Gold"!! De race wordt zoveel spannender als je er zelf geld op zet, echt leuk, maar helaas wint geen van beide paarden.
We moeten nog Dunedin bezoeken vandaag en rond 14u verlaten we met spijt de ondertussen gezellig drukke racebaan. Dunedin staat bekend om zijn mooie oude gebouwen en zijn link met Schotland. De naam is zelfs de oude Gaelic naam voor Edinburgh. Het oude spoorwegstation is de meest bezochte locatie en volgens de boekjes waarschijnlijk ook het mooiste gebouw van heel Nieuw Zeeland. Na het centrum rondgewandeld en het station gezien te hebben gaan we naar een wat apartere trekpleister, Baldwin Street. Dit is de steilste straat ter wereld. Niet normaal als je ervoor staat, hij is 38%! Als je weet dat de allerzwaarste stukken die ze in de bergen tijdens de Ronde van Frankrijk doen slechts zelden aan 20% raken weet je het wel. We rijden de straat erlangs, die ook al mega steil is, omhoog in de hoop Baldwin Street van bovenaf te kunnen zien en eventueel af te rijden, maar het zijn blijkbaar allemaal éénrichtingsstraten waar je bovenaan moet draaien. Karolien heeft bij deze straat die zeker ook de 30% haalt zelfs al wat schrik bij het dalen. Gelukkig is er een trap langs Baldwin Street en we gaan hem te voet omhoog terwijl er een aantal 4WD jeeps de uitdaging aangaan en hem op en af rijden. Met onze rental car besluiten we toch dit Candy niet aan te doen.
Eens terug beneden zetten we ons kamp op in Dunedin waar we nog eens alles kunnen opladen en onze uitpuilende afwas kunnen doen. :) Een filmpje later liggen we alweer onder de dons.

Till next time...

K & S